wieczór ciemnieje
słychać gdzieś grania
płoną sobótki
płyną śpiewania

tańczą ognie i ciała
skądś wioną ciepła fale
każda panna omdlała
daje wianek kupale

ogniska stroją mamidła
wiankom wyrosły skrzydła
wzlatują w nieba wyżyny

szybki oddech dziewczyny
leży odkryta
paproć zakwita

kwitniesz kwiecie krótko
westchnąłem cichutko
przebiegły w kwieciu rozkoszne dreszcze
nie odchodź, szepnął, nie odchodź jeszcze

zostań do rana, noc płonie
i księżyc w złotej koronie
księżyc? może mój wianek
kochany z ciebie kochanek

zostałem na resztę świętojańskiej pory
i znowu gwiazdy spadały
i spełniały życzenia gwiezdne meteory
i nikły, i dogasały